Z życia naszej Szkoły wpis ostatni…*

Wiem: Euro…
Ale oprócz piłki toczy się życie.
I zdarzają się rzeczy przykre:
http://www.srokowo-online.pl/2012/04/30/2653/ **

Właściwie nie ma już naszej Szkoły: wyposażenie wędruje w świat, półki pustoszeją, nawet ściany ogołocono ze wspomnień…
Kto nie wchodził w te mury, nigdy nie zrozumie bólu, jaki nam towarzyszy od wielu dni, a im bliżej końca – tym smutniej.
Brakuje słów…

Wczoraj miało się odbyć pożegnalne ognisko, pogoda nie pozwoliła (niebo płacze razem z nami), więc rodzice, dzieci i nauczyciele spotkali się pod dachem. Dzieci zaśpiewały kilka piosenek, odbyły się mecze w piłkę nożną i ręczną, także z udziałem rodziców. Wielu z nich było uczniami tej szkoły – myślę, że oni żegnają się podwójnie. Wielu z nich brało udział w spotkaniach, gdy jeszcze wierzyliśmy, że szkołę uda się uratować – myślę, że ich żal jest tym większy.

W imieniu nas wszystkich pragnę podziękować nauczycielom, zarówno tym, którzy tu zaczynali stawiać pierwsze kroki w zawodzie i nigdy stąd nie odeszli, jak i tym, którzy byli związani z naszą Szkołą tylko przelotnie, a także dyrektorowi, od którego w dużej mierze zależała atmosfera tego miejsca. Nasze dzieci pokochały Szkołę dzięki Wam. Będziecie zawsze obecni w zakamarkach ich pamięci, zawsze na tle tych ścian, z którymi żegnamy się jakby były kimś z krwi i kości: kimś bliskim i ważnym.
Podziękowania należą się też rodzicom, na których nauczyciele zawsze mogli liczyć, i dzieciom – bez ich starań, sukcesów i światła, które ze sobą niosły Szkoła byłaby tylko szarym budynkiem 🙂

Oto w życiu każdego z nas zamyka się jakiś rozdział. Miejmy nadzieję, że następny, który po nim nastąpi będzie pisany wprawną ręką…

Ktoś, gdzieś, kiedyś napisał: „Śniłem i śniły mi się konie bez ziemi, drzewa bez wiatru, ptaki bez nieba…”, a ja dodam: … i szkoła bez dzieci… – oto, niestety, niewyobrażalne staje się rzeczywistością na naszych oczach.

——————–
* „ostatni” fajnie brzmi w tytule, ale to nie znaczy, że to koniec z komentowaniem reperkusji…
** Tak na marginesie: osoba, która zarzucała, że nekrolog na temat szkoły jest naśmiewaniem się z poważnych rzeczy, najwyraźniej ma problem z hierarchią ważności. A może to sumienie przeszło w tryb „Nie tak miało być!” ?