Numer prywatny

Numer – jak w tytule. Ale odbieram, bo nigdy nie wiadomo…

– Dzień dobry – słyszę męski głos. Brzmi bardzo surowo, bardzo oficjalnie. – Czy rozmawiam z panią [tu pada moje imię i nazwisko]?

– O, ja też jestem ciekawa z kim rozmawiam! – odpowiadam, bo myślę, że rezygnacja z RODO i RODOpochodnych powinna działać w obie strony, a dzwoniący pierwszy powinien dać przykład.

– Sebastian Krzyżanowski – słyszę i od razu dociera do mnie, że równie dobrze może się przedstawić na przykład jako Józef Stalin. – Biuro Antykorupcyjne. Kontaktujemy się z panią w bardzo poważnej sprawie. Czy może pani rozmawiać bez udziału osób trzecich? Zaznaczam, że rozmowa jest nagrywana.

– Ale wie pan, że to jest bardzo podejrzane? – pytam, a tak naprawdę już wiem, że to jest moment, gdy powinnam zakończyć rozmowę.

Skończysz, kiedy zechcesz – podpowiada mi tymczasem mój Wewnętrzny Gracz. – Nie jesteś ciekawa rozgrywki?

– Proszę panią – wyrywa mnie z tych rozważań głos w telefonie. – Proszę odpowiedzieć mi na kilka pytań. Czas gra tu wielką rolę. W każdej chwili może pani sprawdzić moją tożsamość. Ale teraz musi pani mnie wysłuchać i tak jak powiedziałem, odpowiedzieć na pytania…

Sugerowanie, że coś muszę odpala we mnie jakiś specjalny tryb, to silniejsze ode mnie.

– A jeśli nie, to…? – dopytuję ze szczerym zaciekawieniem (bo to zawsze interesujące, co i w którym momencie odpali się u współgracza).

– Wtedy natychmiast zgłaszam sprawę do prokuratury…

Mój Wewnętrzny Gracz nie jest najlepszym aktorem, dlatego nie mogę powstrzymać krótkiego (ale jednak) śmiechu.

– Coś panią bawi? – tym razem słyszę w jego głosie oburzenie. A powinien być zdziwiony. Też nie dopracował roli.

– Bo to tak nie działa. Póki co, nie ma pan podstaw, żeby mówić o prokuraturze. Przeskoczył pan kilka etapów procedury. Może jej być przykro.

Cisza. Na wypadek, gdybym rozmawiała z debilem, uściślam:

– Procedurze może być przykro.

Sarkazm. Ludzie albo go nie rozumieją, albo nienawidzą… Czasem jedno i drugie.

– Proszę panią, pytam jeszcze raz: czy może mi pani odpowiedzieć na kilka pytań?! – chyba traci cierpliwość.

– No jasne, że mogę – zgadzam się radośnie. – Ale najpierw proszę mi podać dane do weryfikacji: pana godność [tak, to też sarkazm, tylko nieco wyższy level – ech… perły przed wieprze…] i co tam trzeba, żeby…

– Sebastian Krzyżanowski – przerywa obcesowo – numer legitymacji służbowej: JP 126 963.

– Chwileczkę, czy mogę jeszcze raz poprosić o numer? Długopis mi przestał pisać…

Powtarza, ale już mniej pewnie. Ewidentnie nie pamięta ciągu cyferek przywołanych na poczekaniu.

– OK, dziękuję – gram sobie jeszcze. – I moje kolejne pytanie: w jakiej lub w czyjej sprawie pan do mnie dzwoni?

– Dzwonię w pani sprawie.

No i przegrał. Ale tylko ja to wiem, dlatego kontynuuję grę:

– A zatem? Kogo skorumpowałam? Wie pan, tyle tych przekrętów się robi, że nie wiem, w co ręce włożyć…

– Proszę panią! – Tak, cierpliwość nie jest najmocniejszą stroną Sebastiana Krzyżanowskiego. – Chodzi o pani kredyt na 40 tys. złotych…

Trwa miodobranie, pewien pszczelarz liczy na moją pomoc (choć co to jest w porównaniu z tym, z czym on się zmaga na pasieczysku!), dom prosi o odkurzanie, odkażanie, jak się rozpędzę to i deratyzację, wyburzanie ścian i Bóg wie co tam jeszcze, a ja będę dyskutować o moich łapówkowych osiągnięciach z gościem z Biura Antykorupcyjnego?! Może decyduje przedrostek (nie trzeba być Sherlokiem Holmesem, żeby podejrzewać, że Sebastian, prawdziwy czy nie, nie jest nastawiony „pro”) – tak czy owak postanawiam to zakończyć:

– No to nie mamy o czym rozmawiać – mówię z oburzeniem. – Proszę pana, pan wie kogo i na jaką kasę ja korumpowałam? Jakie kredyty brałam?! A pan mi tu z 40 kaflami wyjeżdża… By się pan wstydził, proszę pana!

Po zastanawiającej chwili ciszy słyszę:

– Czyli nie chce pani rozmawiać?! To ja na pani miejscu jak najszybciej, najlepiej od razu wsiadłbym w samochód i pojechał do Warszawy na Plac… [bla, bla, bla…] i złożył zeznania – głos traci nieco zwodniczy (ale umówmy się, że tylko w początkowej fazie rozmowy) profesjonalizm.

– Właśnie podał pan mój adres… – odpowiadam, kładąc przesadny nacisk na każde słowo.

– Cooo?! Do widzenia, śmieciu je*any ty!

Nawet bez tego, absolutnie zbędnego w przywołanej sytuacji, „do widzenia” zrozumiałabym, że rozmowa ma się ku końcowi…

Czy nie miałam racji, że Seba zdecydowanie musi popracować nad cierpliwością?

Szach-mat!

***

Opisana rozmowa miała miejsce dziś wczesnym rankiem.

Uważajcie – przestępcy nigdy nie śpią!

W takiej sytuacji wystarczy się rozłączyć.

… A w poważnych sprawach odwiedzi Was Dzielnicowy lub dostaniecie pismo, które łatwo zweryfikować – na przykład na Policji.