Co to jest mobbing?
Zjawisko mobbingu ma miejsce wówczas, gdy ofiara przez dłuższy czas jest wielokrotnie narażona na negatywne działanie ze strony innej osoby lub grupy osób. Ma na celu wytworzenie się wokół ofiary atmosfery zagrożenia ośmieszenie , co spowoduje wyłączenie jej z grupy koleżeńskiej lub z życia społecznego.
Może mieć formę prześladowania bezpośredniego i pośredniego. Bezpośrednie prześladowanie polega na otwartym ataku – szykanowaniu, wyśmiewaniu, wyszydzaniu, plotkach, ubliżanie, obmawianie. Prześladowanie pośrednie z kolei – na odizolowaniu się jej od reszty grupy i doprowadzeniu do jej wyobcowania i odrzucenia. W przypadku mobbingu rzadko można mówić o przemocy fizycznej.
Mobbing jest działaniem bezinteresownym. Jego sprawcy nic nie zyskują w zamian i nie wykazują również żadnych wyrzutów sumienia.
W szkole możemy także spotkać takie zjawiska jak: harassment ( nękanie) bullying (tyranizowanie -obok agresji psychicznej występuje także agresja fizyczna) i ganging up on someone ( sprzysięganie się przeciw komuś).
Jeśli istnieje obawia, że dziecko stało się ofiarą przemocy przede wszystkim należy spróbować z nim o tym porozmawiać. Ponieważ dziecko może bać się mówić na ten temat, dlatego niezwykle ważna w czasie takiej rozmowy delikatność i wsparcie dziecka. W czasie rozmowy należy:
- wysłuchać dziecko uważnie (nie przerywać, nie pospieszać, sprawdzać czy dobrze rozumie się jego słowa);
- zebrać informacje dotyczące konkretnych zdarzeń;
- zapewnić o swojej gotowości do pomocy;
- nie wyśmiewać się z jego słabości;
- pomóc mu uwierzyć w siebie, docenić każdy wysiłek („próbowałeś się bronić”, „odszedłeś z podniesioną głową, brawo”, „zrobiłeś, co mogłeś”);
- pozwolić mu na płacz, uszanować jego lęk i bezradność („wiem, że to przykre”, „nie łatwo jest się bronić”);
- nie wolno bagatelizować sprawy.
Jeśli z relacji dziecka wynika, że sytuacja nie jest zbyt trudna i dziecko ma szansę samo sobie z nią poradzić, wówczas rola opiekuna polega na:
- wymyśleniu z dzieckiem sposobów przeciwstawienia się przemocy (co ma dziecko odpowiedzieć, co zrobić, kogo poinformować w szkole itp.);
- wsparciu dziecka (zapewnieniu go, że może sobie poradzić, że rodzic w nie wierzy, że nikt nie ma prawa go krzywdzić, można przypomnieć mu sytuacje, w których sobie dobrze poradziło);
- zapewnieniu o swojej gotowości do pomocy w razie, gdyby dziecko nie mogło sobie poradzić.
W wielu przypadkach dzieci, nie są w stanie same przeciwstawić się powtarzającym się aktom przemocy. Wówczas można podjąć następujące działania:
- prowadzić zapis wszystkich przypadków przemocy, o jakich opowiada dziecko;
- zgłosić sprawę na policję, jeśli dziecko zostało pobite lub okradzione;
- spotkać się z wychowawcą klasy aby zrelacjonować mu sytuację, zapytać co w tej sytuacji nauczyciel zamierza zrobić, zadeklarować swoją chęć współpracy;
- kontaktować się kilkakrotnie z wychowawcą lub wysyłać do niego listy z zapytaniem, co zostało zrobione w sprawie dziecka, jeśli z relacji dziecka wynika, że przemoc trwa nadal;
- umówić się na rozmowę z dyrektorem szkoły (jeśli wychowawca nie podjął skutecznych kroków), przedstawić mu sytuację oraz brak efektów po ustaleniach z wychowawcą, zapytać co w tej sytuacji dyrektor zamierza zrobić, zadeklarować swoją chęć współpracy;
- szukać specjalistów (pedagogów, psychologów, organizacji pozarządowych), którzy mogą udzielić pracownikom szkoły konsultacji i wsparcia a tym samym pomóc twojemu dziecku.
- wystąpić do organu sprawującego nadzór pedagogiczny nad szkołą (Kuratorium Oświaty) z wnioskiem o zbadanie sprawy dziecka i dokonanie oceny działalności szkoły w rozwiązaniu problemu przemocy (jeśli szkoła nadal nie podjęła skutecznych kroków w celu zakończenia przemocy).
- Zgłosić sprawę do Rzecznika Praw Dziecka (w szczególnie trudnych sytuacjach). Biuro Rzecznika znajduje się Warszawie przy ul. Śniadeckich 10, tel. (22) 696 55 50
- poszukać psychologa (szkoła, poradnia, ośrodki) dla dziecka, który pomoże mu poradzić sobie z sytuacją przemocy;
- sprawdzić czy są inni rodzice, którzy mają ten sam problem, spróbować się z nimi porozumieć i działać wspólnie na terenie szkoły.
| Pamiętajmy:
Żadne dziecko nie jest winne temu, że stało się ofiarą przemocy. Każde dziecko ma prawo być wrażliwym, słabszym, bezbronnym. Nikt nie ma prawa użyć w stosunku do niego przemocy.
|
Autor:
Beata Paździor
Dziecięcy Szpital Kliniczny
im prof. Antoniego Gębali
w Lublinie
