Lokowanie produktu lokalnego

Ku mojemu niezaskoczeniu czwartkowy wieczór (9 lipca) okazał się wyjątkowy wśród wyjątkowych. Tak to jest kiedy imprezę organizuje fachowiec o duszy artysty 🙂 Dzięki uprzejmości i we współpracy z Gminnym Ośrodkiem Kultury w Srokowie z pewnością łatwiej było stworzyć odpowiednią atmosferę, ale wiadomo, że kluczową rolę odgrywa koncept, kreatywność i ogrom pracy. Wszystko po stronie Anety Weredy i jej rodziny. Muzykującej rodziny. Szczerze mówiąc „muzykująca” nie oddaje ich zaangażowania i profesjonalizmu, ale wciąż nie dysponuję dostatecznie bogatym słownictwem…

Wydaje się, że niezwykle trudno jest pisać o wydarzeniu zorganizowanym przez przyjaciół, a jeszcze trudniej, gdy wśród wykonawców jest ktoś bliski. Można podejrzewać, że ocena będzie wypaczona brakiem obiektywizmu. Że nie będzie dyktowana rozumem, lecz sercem. Że zostanie zniekształcona sympatią i życzliwością – w dodatku obopólną, wieloletnią i zasłużoną. Ponad wszystko zaś szczerą. To niewłaściwe, prawda?

Nieobecni nigdy nie dowiedzą się czy przesadzam. Obecni wyszli z własnymi spostrzeżeniami.  Każdy ma do nich prawo. I do dzielenia się nimi. Pozwólcie, że zacznę pierwsza:

Wieczór został zapowiedziany i zaplanowany jako wydarzenie artystyczne z literaturą i muzyką w tle. Literatura zaistniała nie tylko jako tytuł konkretnej książki („Nieubogaceni”), ale również jako próba przedstawienia jej autorki (czyli mnie – podpowiadam na wypadek, gdyby to komuś umknęło) w sposób nieoczywisty, zabawny i różnorodny.

W tym miejscu powinnam napisać, że nie mnie oceniać czy firma VELAVE wykonała to zadanie dobrze. Tak nakazuje konwenans. Nie lubię nawet tego słowa, a cóż dopiero nakazów… Dlatego pozwolę sobie je uprzejmie zignorować, a w to miejsce bardzo szczerze i z radością napisać, że podziwiam każdy detal. Zatem treść książki, ale także moja osoba stały się przyczyną takiego, a nie innego zaaranżowania przestrzeni, doboru repertuaru i gadżetów, które zaakcentowały to jeszcze wyraźniej. Oczywiście jestem tym nieco speszona, bo – tak jak mówiłam podczas spotkania – pisząc książkę nie przewidziałam, że takie są konsekwencje jej wydania, ale… już nic nie zmienię.

I bardzo dobrze 🙂

———-

PS Jako „człowiek słowa” zwróciłam uwagę na… słowa:

„nauczmy się żyć obok siebie”, „przestańmy kryć sympatii nić”, „miniemy, potoczy się dalej ziemia, niebo, powietrze…”, „to życie minie jak zły sen, jak tragifarsa, komediodramat”, „dziś czuję się jak mrówka, gdy czyjś but tratuje jej mrowisko, czemu mi dałeś wiarę w cud, a potem odebrałeś wszystko?” (fragmenty piosenek); „wszystko się ze sobą łączy” (Prowadząca) i mnóstwo ciepłych, krzepiących słów Gości, którzy już są lub za chwilę (być może) staną się moimi Czytelnikami. Ciekawe co zapamiętali oni?

Proszę wybaczyć, jeśli coś poszło nie tak.

Dziękuję wszystkim, dzięki którym jednak się zadziało 🙂