Nie ma krytyki bez statystyki

To bardzo proste: w zależności od tego czy reprezentuje się przeszłość czy przyszłość naszej gminy trzeba przekonać wyborców, że się ma Całkiem Inny Pomysł (bo wszyscy wszystko robią źle), albo, że wszystko odbywało się zgodnie z planem i teraz wystarczy tylko umiejętnie kontynuować tę politykę (choć to chyba za wielkie słowo).

Można też nic nie mówić, bo – nie oszukujmy się – to mała społeczność, opinie i wyroki już dawno zapadły: przy piwie, przy kawie, przy płocie, przy okazji … Rzadko bywają obiektywne i sprawiedliwe. To największy problem i zarazem… jedyne pocieszenie dla szczególnie ambitnych idealistów.

Przy okazji pojawia się pytanie czy znamy poczynania dotychczasowych radnych, czy mamy pewność, że zasługują na ponowny wybór[1], a mówiąc wprost: czy wykonywali powierzone im zadania dostatecznie sumiennie, czy fakt, że cztery lata temu zostali przez nas wybrani zmobilizował ich do działań jakich mieliśmy prawo oczekiwać? Sprawa nie dotyczy zresztą tylko tych, którzy startują ponownie. To jest czas żeby zadać sobie pytanie jak rokuje kandydat, na którego mamy zamiar zagłosować po raz pierwszy: czy za cztery lata stwierdzimy ze zdziwieniem, że jego brak orientacji w temacie wynikał stąd, że:

– choć był zawsze obecny na sesjach i komisjach, to praktycznie się nie odzywał, bo zwyczajnie nie przeanalizował dokumentów (lub nie zrozumiał ich treści, a wstydził się zapytać),

– choć bywał to przychodził z opóźnieniem lub wychodził przed czasem,

– choć był i dużo mówił to zwykle nic do dyskusji nie wnosił,

– choć był i dużo mówił – to tak naprawdę w ogóle nie obchodzą go nasze problemy lub zwyczajnie ich nie rozumie?

…czy może odkryjemy z satysfakcją, że to naprawdę był najlepszy wybór?

Czego się spodziewamy? Co sobie obiecujemy po osobie, która ma nas reprezentować? Jesteśmy chyba dostatecznie doświadczeni jako wyborcy, żeby wiedzieć, że nie tyle obietnice, ile usposobienie, poglądy  i działania kandydata widoczne na przestrzeni ostatnich lat dyskwalifikują go lub budzą nadzieję. Nic nie zastąpi naszej osobistej obserwacji, nic nie ma takiego znaczenia jak nasz instynkt. Następne cztery lata wykażą czy nas nie zawiódł.

***

Poniżej wykresy sporządzone na bazie protokołów z czterdziestu pięciu sesji Rady Gminy udostępnionych na oficjalnych stronach.

Poszczególnym radnym przyporządkowano numery od 1 do 15 (być może w przypadkowej kolejności), bo nie chodzi o to żeby komuś pomóc lub zaszkodzić.  Na każdym wykresie określony numer odpowiada tej samej osobie. Warto w tym miejscu zauważyć, że brak zaangażowania w pracę rady gminy nie zawsze wynika z lekceważenia swoich obowiązków – zapewne nie raz decydowały o tym sprawy losowe. Na pewno trzeba postarać się to rozróżnić i zrozumieć zanim wyda się opinię.

O ile jednak na frekwencję mogą wpływać różne, nie zawsze zależne od nas czynniki, o tyle udział w dyskusji podczas sesji nad szczególnie ważnymi, wrażliwymi sprawami jest podstawowym działaniem jakiego oczekują wyborcy.

Żadna tabela, niestety, nie zobrazuje faktycznej aktywności w dyskusji tego czy innego radnego. Wtajemniczeni wiedzą, że powściągliwość w słowach obowiązuje jedynie na sesji – tymczasem podczas komisji (często łączonych) radni kruszą kopie w walce o nasze sprawy, leje się krew, fruwają ochłapki mięsa… Może mnie trochę poniosło, ale byłam na paru komisjach i niewiele brakowało. Tak naprawdę były to szczególne komisje, szczególna sprawa i widziałam wtedy komu na czym zależy, a czym gardzi. Było – minęło. W każdym razie szkoda, że nie mamy wglądu do protokołów z obrad komisji, a protokoły z sesji są objawiane światu z ponad miesięcznym poślizgiem. Krótko mówiąc: wiemy co się dzieje kiedy nie ma to już żadnego znaczenia, dostajemy informację kiedy zabranie głosu traci sens, bo już nie ma odwrotu – klamka zapadła.

Zmierzam do tego, że tak naprawdę sesja, na której widzimy bardziej czy mniej milczących radnych nie jest dobrym momentem na obserwowanie ich zaangażowania (ani na włączenie się do dyskusji). Żeby wiedzieć kogo wybraliśmy powinniśmy – i możemy – bywać na komisjach, gdy omawia się tam sprawy dla nas istotne. Sesja to już finał – dla jednych przedstawienie, dla innych nudny obowiązek. Zwróćmy jednak uwagę, że – choć nikt tego nie oczekuje, bo „nie czas po temu” – niektórzy radni drążą jeszcze temat.

Bez tych, aczkolwiek skąpych, dyskusji sesja byłaby tylko stratą czasu, nudnym przedstawieniem, gdzie sztywni aktorzy wygłaszają swoje kwestie drewnianym głosem (a już nie daj Boże jak używają go do czytania płomiennych petycji!). Są też oczywiście radni gotowi mówić zawsze, dużo i na każdy temat bez pauzy na nabranie oddechu. Oczywiście ich monstrualne monologi trudno było zaliczyć do udziału w dyskusji, bo bardziej się kojarzą z przerwą na reklamę.

 

Niezwykle trudno jest ocenić na podstawie najbarwniejszych nawet wykresów, który radny jest lepszy:

– ten, który zgłasza wiele problemów?

– ten, który ich w ogóle nie dostrzega?

– ten, który dużo mówi?

– ten, który milczy?

– ten, który dużo naobiecywał?

– ten, który nie obiecał nic?

– ten, który uwodzi wyborcę?

czy w końcu:

– ten, który liczy na rozsądek wyborcy nie traktując go jak głupka wierzącego w gruszki na wierzbie?